Γιατί η αναβίωση της εθνικοφροσύνης; - Της Αναστασίας Βούλγαρη

Ο αντικομουνισμός δεν είναι μόνον η ποινικοποίηση της κομουνιστικής ιδεολογίας, η φυλάκιση και ο βασανισμός των ανθρώπων που υποστηρίζουν αυτή την ιδεολογία. Είναι, ακόμη, η ενοχοποίηση, σε πρώτη φάση, και η ποινικοποίηση, σε δεύτερη, της ελεύθερης διακίνησης των ουμανιστικών ιδεών που υπερασπίζουν τις πανανθρώπινες αξίες. Την καθολική και ατομική ελευθερία, την ειρήνη, την φιλία των λαών, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, την πραγματική δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, το κοινωνικό κράτος, την ελευθεροτυπία, την συμμετοχή των εργαζομένων στα κέντρα λήψης αποφάσεων, την ισονομία, την ισότητα των δύο φύλων, τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, την ανεξιθρησκία, την ανεξαρτησία. Εκείνων των ιδεών που πολέμησαν τον ρατσισμό, τον αντισημιτισμό και υπεράσπισαν την ελευθερία του ανθρώπου να έχει ιδεολογία.
Η εθνικοφροσύνη, ο κύριος εκφραστής του αντικομουνισμού, στρέφεται κατά της ειρηνικής πάλης των ιδεών. Διαιρεί την κοινωνία.

Η εθνικοφροσύνη είναι ενάντια σ’ εκείνη την Τέχνη που εκπηγάζει από τον λαό και απευθύνεται σε αυτόν, τον καλλιεργεί, τον διαπαιδαγωγεί και τον εκπαιδεύει. Γιατί η εθνικοφροσύνη, επειδή υπερασπίζεται τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας, μισεί τον λαό.
Στο πρόσφατο παρελθόν, στην Ελλάδα με το πρόσχημα του «κομουνιστικού κινδύνου», η εθνικοφροσύνη κατάλυσε την κοινοβουλευτική δημοκρατία και επέβαλε τη δικτατορία. Με το ίδιο πρόσχημα, οι δυνάμεις του αντικομουνισμού, έπνιξαν στο αίμα λαούς (π.χ. Κορέα, Βιετνάμ) και διέλυσαν πολιτισμούς. Στο όνομα του ίδιου κινδύνου εκδιώχθηκαν ή και δολοφονήθηκαν αγωνιστές, που δεν ήταν κομουνιστές, όπως ο Νέλσον Μαντέλα, ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, ο Αλέκος Παναγούλης, ο αξιωματικός Σπύρος Μουστακλής και πολλοί άλλοι. Με πρόσχημα τον κομουνιστικό κίνδυνο ο μακαρθισμός διέλυσε το αμερικανικό εργατικό κίνημα και εξόντωσε τους αριστερούς και προοδευτικούς καλλιτέχνες για να επικρατήσει ο καταναλωτισμός και η υποκουλτούρα και να επεκταθεί σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ήταν η εθνικοφροσύνη της Γερμανίας που οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπους, Εβραίους, Ρώσους, τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους, άτομα με ειδικές ανάγκες στα κολαστήρια των στρατοπέδων συγκεντρώσεως και στα κρεματόρια.
Παριστάνει η εθνικοφροσύνη ότι προστατεύει το έθνος και υπερασπίζεται την πατρίδα. Όμως η εθνικοφροσύνη ευθύνεται για την Μικρασιατική Καταστροφή και την κατοχή της μισής Κύπρου. Όπως ευθύνεται και για τη δικτατορία του 1967, το μεγάλο πισωγύρισμα της Χώρας. Ήταν η εθνικοφροσύνη που έβαλε τους Έλληνες να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον, ενώ προηγουμένως είχαν όλοι μαζί νικήσει τους Ναζί, και όταν νίκησε στρατιωτικά άνοιξε τα Μακρονήσια, διχάζοντας τους Έλληνες για πολλά χρόνια.
Πίσω από τους θεωρητικούς του αντικομουνισμού, τους «σοβιετολόγους», τους Μακαρθιστές, τους Γεωργαλάδες και τους θιασώτες της θεωρίας των δύο άκρων κρύβεται πάντα το μεγάλο κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός.
Πέραν τούτων, έχει αποδειχθεί ότι ο αντικομουνισμός είναι προσοδοφόρος. Κινητοποιούνται οι μηχανισμοί προπαγάνδας, τους οποίους κατέχει η οικονομική ολιγαρχία: τα κανάλια, οι εκδοτικοί οργανισμοί κ.λπ. και ρίχνουν στην αγορά το προϊόν (αντικομουνισμός) αυξάνοντας τα κέρδη τους. Παράλληλα δημιουργούν μια νέα πηγή εσόδων για «τα δικά τους παιδιά»: δημοσιογράφους, «διανοούμενους», «καλλιτέχνες», καθηγητές πανεπιστημίων κ.λπ. Να σημειώσουμε δε, ότι σήμερα τα εργαλεία και οι εγκαταστάσεις καταστολής ανήκουν σε ιδιωτικές εταιρείες. Επομένως δημιουργείται ένας ακόμη προσοδοφόρος κύκλος εργασιών.
Γιατί όμως σήμερα αναβιώνει και στην πατρίδα μας η εθνικοφροσύνη; Γιατί γράφονται άρθρα και οργανώνονται ομιλίες κυβερνητικών στελεχών εμφυλιοπολεμικού ύφους και περιεχομένου;
Διότι το σύστημα φοβάται μήπως ο λαός κατακτήσει την πολυπόθητη ενότητα και σύσσωμος αγωνιστεί για τα δίκια του. Έτσι επιλέγει να διαιρέσει ξανά τον λαό.
Τα «μνημόνια» δεν πλήττουν μόνο τους χαμηλόμισθους, τους χαμηλοσυνταξιούχους και τους μικροκαλλιεργητές της γης, αλλά και τα μικροαστικά και τα μεσοαστικά στρώματα. Είναι, ίσως, η πρώτη φορά στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους, που σε συνθήκες μη ένοπλης κατοχής, αυτά τα κοινωνικά στρώμματα φτωχοποιούνται με ραγδαίους ρυθμούς και κινδυνεύουν να χάσουν, ή κάποιοι εξ’ αυτών έχουν ήδη χάσει, ο,τιδήποτε τα αντιπροσωπεύει: την ιδιοκτησία, τις καταθέσεις, την κατανάλωση. Από μια είναι ο ΕΝΦΙΑ κι από την άλλη η μείωση της καταναλωτικής δυνατότητας τους, η οποία υποβαθμίζει την ποιότητα της ζωής τους και πλήττει το αίσθημα αυτοεκτίμησης τους, καθώς η διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους είναι συνυφασμένη με την καταναλωτική δυνατότητα και την ιδιοκτησία, τις οποίες έχουν αναγάγει σε πρωταρχικές αξίες.
Το σύστημα, λοιπόν, αναζητά τρόπους εκτόνωσης της συσσωρευμένης ήδη οργής αυτών των κοινωνικών στρωμάτων που, κατά κανόνα, δύσκολα επαναστατικοποιούνται. Γι αυτό ρίχνει στην αρένα τον αποδιοπομπαίο τράγο που, αυτή τη φορά, δεν είναι ο Εβραίος, αλλά το κομμάτι της κοινωνίας που ιδεολογικά τάσσεται υπέρ της ανατροπής του πολιτικού συστήματος. Τους κομμουνιστές, τους αριστερούς, τους αντισυστημικούς, τους αναρχικούς κ.λπ. Έτσι θα επιτύχει την περαιτέρω συντηρητικοποίηση των παραπάνω κοινωνικών στρωμάτων. Σε δεύτερη φάση, θα συμπεριλάβει ακόμα και τους υποστηρικτές του αστικού κοινωνικού κράτους και της αστικής δημοκρατίας κατά τα πρότυπα της Γαλλικής Επανάστασης, όπως έγινε κατά την περίοδο της δικτατορίας. Το σύστημα θα επιτύχει εφ’ ενός τη σιωπή ή και τη συνενοχή ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, αφ’ ετέρου την οριζόντια διαίρεση της κοινωνίας. (Η κάθετη διαίρεση της κοινωνίας είναι η ταξική).
Από την άλλη πλευρά, είναι οι μάζες των χαμηλόμισθων εργαζομένων, των αγροτών, των ανέργων, των φοιτητών, των προλεταριοποιημένων, πλέον, επιστημόνων, των πενιχρά αμειβόμενων καλλιτεχνών. Τα οικονομικά μέτρα που θα επιβάλουν (με email αυτή τη φορά) οι δανειστές μας θα μεγαλώσουν την ένδεια. Θα αποκλείσουν ακόμα περισσότερους νέους από τη μόρφωση, θα στερήσουν σε ακόμα περισσότερους αγρότες τη δυνατότητα να ζήσουν από τη γη τους, θα εξωθήσουν περισσότερους στη μετανάστευση, θα εξαθλιώσουν τους συνταξιούχους, θα αυξήσουν τον αριθμό των ανέργων. Ταυτόχρονα, υπάρχει ο κίνδυνος να υπάρξουν δραματικές γεωπολιτικές αλλαγές, που δεν θα είναι προς όφελός μας.
Μπροστά στον κίνδυνο της ανάπτυξης του μαζικού κινήματος, το σύστημα συσπειρώνει και επανεκκινεί τις δυνάμεις της εθνικοφροσύνης. Πλάι στην τρομοκρατία των ΜΑΤ, τον ξυλοδαρμό, τις συλλήψεις και τους ψεκασμούς, προστίθεται τώρα και η ιδεολογική τρομοκρατία τη στιγμή που το κράτος κάνει πιο βίαια τα μέτρα καταστολής. Η εθνικοφροσύνη, προκαλώντας το θυμικό, ξύνει παλιές πληγές και προσπαθεί να πολώσει ξανά την κοινωνία. Με όπλο της τα μυθεύματα της αντικομουνιστικής υστερίας ανασταίνει την μισαλλοδοξία, στοχεύοντας στην ανταπόκριση των συντηρητικών πολιτών, καθώς τους αποκαλύπτει τη δήθεν αιτία όλων των σημερινών δεινών τους: την Αριστερά.
Μ’ αυτή την μεθοδολογία το σύστημα κερδίζει χρόνο, επιβάλλει όλο και σκληρότερα οικονομικά μέτρα και βαθαίνει την εξάρτηση. Είναι και τα εθνικά θέματα ανοιχτά…
Θα μπορούσε άραγε να είχε αποφευχθεί αυτή η εξέλιξη; Εμείς λέμε κατηγορηματικά ναι. Εάν οι πρωτοπόρες δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνίας είχαν ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Μίκη Θεοδωράκη, την περίοδο 2010-2013, για ενότητα με στόχο τη δημιουργία του παλλαϊκού μετώπου αντίστασης και απαλλαγής από τη νέα κατοχή.
Εμείς ,όμως, σε αντίθεση με το σύνηθες, δεν θα επιδοθούμε στη λαθολογία, αλλά θα καλέσουμε εκ νέου την κοινωνία να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Μίκη για ενότητα κι αγώνα.
Καθώς μοιάζει σαν η Ιστορία να κάνει βήματα προς τα πίσω έχουμε ήδη κληθεί να υπερασπιστούμε εκ νέου τις κατακτήσεις της αστικής δημοκρατίας μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ανάμεσα σε αυτές και το δικαίωμα της πίστης στην κομουνιστική ιδεολογία. Στην πατρίδα μας αυτό άργησε να κατακτηθεί σε σχέση με τις χώρες της Ευρώπης, αλλά κατακτήθηκε και μάλιστα με πολύ αίμα. Ήταν πρωτίστως μία νίκη των κομουνιστών και δευτερευόντως μία ηθική κατάκτηση των προοδευτικών και δημοκρατικών Ελλήνων που δεν ανέχονταν να διώκεται ο συμπατριώτης τους για την ιδεολογία του.
Επομένως, είμαστε υποχρεωμένοι όλοι οι Έλληνες δημοκράτες να προστατέψουμε αυτήν την κατάκτηση υψώνοντας το ανάστημά μας απέναντι στην εθνικοφροσύνη. Όχι για να υπερασπιστούμε την κομουνιστική ιδεολογία, αν δεν συμφωνούμε με αυτήν ή το πάλαι ποτέ σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Αλλά για να υπερασπιστούμε τις ιστορικές κατακτήσεις της Ευρώπης, όπως την ελευθερία της έκφρασης και την ελευθερία στην ιδεολογία. Για να υπερασπιστούμε τον ελληνικό πολιτισμό. Τον πολιτισμό της δημοκρατίας, της ανθρωπιάς και της φιλότητας, που μέσα του δεν έχει θέση η μισαλλοδοξία.
Τέλος, για να είμαστε συνεπείς με την αιματοβαμμένη ιστορία μας. Ποτάμι το ελληνικό αίμα από το 1821 για την κατάκτηση της ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Ανάμεσα στους πεσόντες γι αυτά τα υψηλά ιδανικά, κατά τον 20ο αιώνα, οι χιλιάδες Έλληνες κομουνιστές. Συμφωνούμε ή διαφωνούμε με την ιδεολογία τους αυτή είναι η πραγματικότητα. Μην πετάμε λοιπόν «τα άγια τοις κυσί».
Αν σήμερα εμείς έχουμε την ελευθερία να γράφουμε αυτό το άρθρο ή άλλοι να τους αντιμάχονται αυτή η κατάκτηση είναι κυρίως δική τους. Αν μάθαμε να επικοινωνούμε με τα μεγάλα έργα τέχνης που μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, να τραγουδάμε την ποίηση και να ψηλώνουμε σαν άνθρωποι, αυτό μας το έμαθαν κυρίως οι κομουνιστές καλλιτέχνες. Ανάμεσα τους ο μεγάλος μουσουργός της Ρωμιοσύνης ο Μίκης Θεοδωράκης.  

Σχόλια

  1. Το προβλημα της αριστερας γα να ενωθει και να ενωσει ειναι οτι στερειται αφ' ενος ηγετη , αφ' ετερου, ισως και πιο κρισιμο, ιδεολογιας και προτασης. Το μεν ενα κομμα , κολημενο στο 5-6% δεν μπορει να γινει ελκυστικο, να πεισει και να προβαλει εναλλακτικη λυση, μενει στην θεωρια του Κεφαλαιου του Μαρξ που γραφτηκε 150 χρονα πισω, δεν μας λεει πως θα οδηγηθουμε στον σοσιαλισμο , τι θα κανουμε διαφορετκα απο τις χωρες του υπαρκτου σοσιαλισμου που βεβαια εκτος των αλλων δεν εφαρμοσαν την ελευθερία της έκφρασης και την ελευθερία στην ιδεολογία. , το δε αλλο κομμα μπολιασμενο και απο τα (απο)παιδια του Πασοκ σε μα απολυτη ιδεολογικη θολουρα αναμεσα στην δραχμη και το ευρω, αναμεσα στον κρατικισμο και τις αγορες επισης δεν μπορει να συσπειρωσει και να πεισει οτι εχει την διαφορετικη προταση προς οφελος του λαου. Ετσι ο λαος ουσιαστικα δεν πιστευει σε κανεναν, δεχεται τα απανωτα χτυπηματα , γιατι δεν πιστευει οτι μπορει να τα ανατρεψει και μια μειονοτητα καταληγει στα ακρα , ειτε στον φασιισμο ειτε στην "αντιεξουσιαστικη" παλη σπαζωντας βιτρινες και καιγωντας αυτοκινητα, οχι της πλουτοκρατιας αλλα του απλου κοσμου. Θα μπορουσε θεωρητικα μια προταση που ξεκιναει με τς βασικες αρχες του Μικη, ανεξαρτησια, ουδετεροτητα, οικονομικες συμφωνιες προς το συμφερον της χωρας και οχι των δανειστων, απαγκιστρωση απο την τροικα και το χρεος που ποτε δεν μειωνεται, πατριωτισμος μακρυα απο εθνικοφροσυνες και μισαλλαδοξιες, να συσπειρωσει τον λαο που θα χρειαστει ομως να ξεπερασει τα σημερινα κομματα της αριστερας και να βγαλει απ' τα σπλαχνα του αυτους τους ηγετες που θα μπορεσουν να συντονισουν τις ενεργειες που χρειαζονται για να τον οδηγησουν σε μιαν αλλη πορεια... Προσωπικα δεν πιστευω οτι αυτο μπορει να γινει συντομα. Η απολυτη υποβαθμιση της παιδειας και της κουλτουρας του Ελληνικου λαου που συστηματικα εγινε τα τελευταια 30+ χρονια, μαζι με τον βαθυ συντηρητισμο του και τα οργανωμενα οικονομικα συμφεροντα που με οργανο τα ΜΜΕ καταπνιγουν κα γελοιοποιουν καθε διαφορετικη φωνη, δεν μπορει να ξεπεραστει ετσι ευκολα. Τα πρωτυπα της λαμογιας , του ευκολου κερδους και της υπερκαταναλωσης που καλλιεργηθηκαν δεν γινεται να αλλαξουν απο την μια μερα στην αλλη για να υπαρξει πρωτα οραμα και ακολουθως στοχος εφικτος, για να κινητοποιηθει ο λαος και να παλεψει γι αυτον ....
    Συμπερασματικα, η οποια παλη και συνεισφορα μας σε αυτο το σημειο πρεπει να ειναι η διαδοση των ιδεων του Μικη, σε συνδιασμο με το ανυπερβλητο μουσικο εργο του που μπορει να αναβαθμισει το επιπεδο του λαου, με επιχειρηματα και με οποιον επιικοινωνιακα τροπο μπορουμε .... αλλα θελει τεραστια υπομονη και προσηλωση στον στοχο που δεν θα εχει εμφανη αποτελεσματα γα πολυ καιρο!!!
    Αντρεας Ζερβακης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αναστασία Βούλγαρη8 Δεκεμβρίου 2014 στις 2:44 μ.μ.

      Συγχαρητήρια για την τοποθέτηση.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Πάρτε μέρος στον διάλογο.

Σχόλια υβριστικά και σχόλια που δεν έχουν σχέση με το περιεχόμενο της εκάστοτε ανάρτησης, όπως επίσης και σχόλια που προκαλούν εντάσεις και διαπληκτισμούς, θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Επίσης ανώνυμα σχόλια δεν θα αναρτώνται.